The Enslave Story Part 11
“Promise,” he said while raising his right hand. But a few seconds later, he winked again.
“No. Kindle. For. You. Young. Man.” She said. Emphasizing each word.
He crossed his short arms around his chest and faced the window. Napailing nalang siya. Eon is, and will always be her bundle of joy. But with happiness brought about by having a sweet yet stubborn son, comes the burden of responsibility and instilling discipline to him. Mahirap iyon lalo pa’t single mother siya. She must admit she’s having a difficulty drawing the line between pampering him and disciplining him.
For the nth time, she heaved a sigh. At least, pansamantalang nawala sa isipan niya ang mas malaking problemang kinakaharap niya ngayon.
She closed her eyes. Soon enough they’ll be at NAIA. And all she could hope for is for things to be okay.
“MONICA, hija!” Tila lumukso ang puso ni Monique nang marinig niya ang pamilyar na boses na iyon. Hindi siya maaaring magkamali. Isang tao lang naman ang kasi ang tumatawag siya sa kanya ng ‘Monica’.
“Mang Bert!” Nakangiting bati niya. She’s smiling but she can’t help her tears from falling. Si Mang Bert ay ang kanilang family driver. Mula pre-school hanggang college ay ito na ang naghahatid-sundo sa kanya sa eskwela pati na rin sa iba pa niyang lakad. Maituturing niya na rin itong pangalawang magulang kasama ang Yaya Mercy niya.
“Nagagalak ako’t sa wakas ay umuwi ka na, anak.” Anito sa basag na boses. Pero agad naman nitong inagaw ang mga bagahe niya mula sa airport staff kapagkuwan ay nakangiting bumaling kay Eon.
“Ito na ba si Eon?”
“Opo, Mang Bert.” Aniya. She grasped Eon’s hand. “This is Tatay Bert,” dagdag niya.
“Hello, Tatay Bert!” Masiglang bati nito. Hindi pa rin siya nito pinapansin. Perhaps he’s still mad because she did not allow him to use his iPad.
Mang Bert tussled his hair and guided them towards their SUV.
Nang makasakay na sila ay tila nananantiyang tiningnan siya ni Mang Bert sa rear view mirror.
“Gusto mo bang sumaglit muna tayo sa bahay, hija?”
“Sa ospital nalang po tayo, Mang Bert.”
Tumango ito at pinaandar na ang sasakyan. Habang tinatahak nila ang daan patungo sa kanilang destinasyon ay unti unti rin siyang nanghihina. Unti unting nanunumbalik sa kanyang isipan ang mga nangyari sa buhay niya.
Tama nga ba ang mga naging desisyon niya? Tama ba na lumayo siya? Sa kagustuhan niya bang magsimula ng panibagong buhay ay nakaligtaan niyang may mga importanteng taosiyang iniwan?
She tried her very best to hide her tears. She bit her tongue to keep herself from sobbing.
“Monica, anak… Magiging okay rin si Ser,” wika ni Mang Bert.
She just kept silent. Tears pooled in her eyes. In her quest to start a new life, she left home. Sa loob ng limang taon, ibinuhos niya ng lahat ng oras niya sa pag-aalaga kay Eon. Nakaligtaan niya na may mga magulang pa siya sa Pinas, na may mga mahal pa siya sa buhay na naiwan. Hindi niya sukat akalain na darating ang araw na ito. Ni minsan ay hindi sumagi sa isip niya na uuwi siya kasama ang anak niya sa kadahilanang nag-aagaw buhay na ang kanyang ama.
“S-Si mommy? Okay lang po ba siya?”
“Sa awa ng Diyos ay okay lang naman ang mommy mo, hija. Nananatili pa rin siyang matatag sa kabila ng pagsubok na ito.”
Napakagat-labi siya upang mapigilan ang paghikbi. She then felt Eon’s fingers wiping the tears on her cheeks.
“Stop crying, mommy. Grandpa will be alright. He’s strong. He told me he’d teach me how to play golf!”
Ngumiti siya saka tumango. Sana nga maging okay na ang daddy niya. Kahapon lang ay nakatanggap siya ng tawag mula sa kanyang mommy na inatake raw sa puso ang kanyang ama. Kaya agad siyang nag-book ng flight pauwi ng bansa.
Upon arriving at St. Luke’s, she can’t seem to move her legs and get out of the car. Parang itinulos siya sa kinauupuan. Hindi niya yata kayang harapin ang mga magulang niya. Alam niyang labis ang kanyang pagkukulang sa mga ito.
Eon tugged the hem of her dress. “Let’s go, mommy. Grandpa’s waiting for us.”
Tumango siya. She composed herself. Samut-saring emosyon ang kanyang nararamdaman.
Guilt. She feels guilty of being an irresponsible daughter. Shame. She’s ashamed of how she managed to neglect her parents over the past years. Yes, they talk often through video chat, but she knows that that isn’t enough. Alam niyang nagtatampo ang mga ito dahil hindi siya umuuwi. And, of course, fear. She’s afraid that her dad might not be able to hold on any longer.
“Hija…” Nanginginig ang boses na wika ng yaya niya. Ito ang unang sumalubong sa kanila nang makapasok na sila sa private room ng kanyang ama.
Sunod sunod ang pagpatak ng masaganang luha sa kanyang pisngi. There she is, hugging her yaya. Her beloved Yaya Mercy.
“M-Monique…” humihikbing turan ng kanyang mommy. Naglakad ito papalapit sa kanila.
“Mom…” she threw herself to her. Her mother’s embrace both soothed and cradled her seemingly broken soul.
“Grandma,” untag ni Eon. Doon humikbi pang lalo ang kanyang ina.
“Apo,” her mom muttered as hugged him tight. “Your Lolo’s sick… but he will be fine. Let’s pray to God that he’ll recover soon.”
Eon nodded and kissed her grandmother’s cheeks.
NAPAG-ALAMAN ni Raffy mula sa kanyang mga magulang na nasa ospital diumano ang ama ni Monique. Their parents were good friends. Despite everything that has happened, their parents were still in good terms. Hindi niya rin matukoy kung alam nga ba ng mga ito ang tunay na nangyari sa kanila ni Monique. He never really did disclose the whole issue to his parents. Basta ang sinabi niya lang sa mga ito ay naghiwalay na sila at hindi na matutuloy ang kasal nila. And he does not know as well whether Monique told her parents the whole thing.
May kirot pa rin sa kanyang puso sa tuwing sumasagi sa kanyang isipan ang kanyang dating nobya.
Her angelic face, her sweet smile… All the memories that they’ve shared, both precious and ugly… It’s still buried deep within him. He has never forgotten about her.
Pero siguro nga hanggang doon nalang talaga ang lahat. Through the years he contemplated on reaching out to her. Pero sa tuwing naiisipan niyang hanapin ito ay pinangungunahan siya ng takot. Takot na baka itaboy lang siya nito. At sa tuwing naaalala niya ang pagmamalupit niya rito ay labis na kahihiyan ang nararamdaman niya. Pinagsisisihan niya ang lahat. Up until now, he’s hunted by his own demons in his sleep. He cannot forget the fact that at some point in his life, he hurt the only woman he loved in ways no one could ever imagine.
Namalayan niya na lang na tinatahak niya na ang daan patungo sa private room ng ama nito. His parents already paid a visit in the hospital and they urged him to visit as well. Malubha na raw kasi ang kalagayan nito. He suffered a massive stroke and the doctors are not quite hopeful on his condition.
He’s already standing in front of the private room. Namataan niya mula sa salamin sa pintuan ang isang pamilyar na bulto ng katawan na nakatayo sa loob ng kwarto. Hindi niya maigalaw ang kanyang mga paa. The sight of Monique’s familiar shoulders made him take a step back.
Muntikan na siyang mawalan ng balanse. May nabunggo siya at sa paglingon niya ay may isang batang nakasalampak sa sahig at nakangiwing tinitingnan ang natapong chocolate drink nito.
“Oopsies!” The boy screamed.
“Sorry,” aniya saka dinaluhan ito. Mabilis naman itong nakatayo.
“It’s okay, I’m not hurt!” Wika ng bata sabay ngiti.
Nanlamig ang buong katawan niya nang makita ang malalalim na biloy sa magkabilang pisngi nito. He’s looking at a very familiar face. A face that exactly resembles his when he was about five or six years old.
Nanginginig na niyakap niya ang bata. Hindi siya maaaring magkamali.
“H-Hey, Mr…? I cannot breathe… What’s wrong with you? Hey!” Anito habang nagpupumiglas mula sa mahigpit niyang yakap.
“I… I’m s-sorry… What’s your name?” Tanong niya nang makabawi na sa bugso ng emosyon.
“Gideon Ysma—”
“Eon, sweetheart—” Anang pamilyar na boses. Sabay silang napalingon ng bata sa kabubukas lamang na pintuan.
And there, he saw a pale, wide-eyed, and terrified Monique.
Chapter 18
Eon
MARIING napapikit si Monique. Kahit na anong pigil niya ay kusang naglalandas ang masasaganang luha sa kanyang pisngi. Habang pinagmamasdan niya ang kanyang ama ay parang pinipiga ang kanyang puso. Naka-intubate ito at samut-saring gamot ang itinuturok sa suwero nito.
Hindi niya ito magawang lapitan. Nakatayo lamang siya sa paanan ng kama habang pinipilit ang sariling magpakatatag.
She feels as though the moment she sits beside him, she’ll go into hysterics. Worse, she’ll have a nervous breakdown. Kaya ipinagkasya niya na lamang ang sariling pagmasdan ito. Ipinahatid niya muna ang kanyang ina sa kanilang bahay upang makapagpahinga. Ayon kasi kay Yaya Mercy, tatlong araw na diumano itong hindi nakapagpapahinga ng maayos sapagkat halos hindi na ito umaalis sa tabi ng kanyang ama.
Iginala niya ang paningin sa kabuuan ng private room. Wala roon si Eon at ang kanyang yaya. Marahil ay lumabas muna ang mga ito upang bumili ng makakain. Napaupo siya sa katapat na sofa. Exhaustion just kicked in to her system. Magdadalawampung oras na rin siyang gising. Nag-alala tuloy siya para sa kanyang anak. Wala rin itong tulog sa flight nila. Pero ipinanatag niya ang kanyang sarili. Alam niyang hindi ito pababayaan ni Yaya Mercy.
Kumuha siya ng baso at nagsalin ng malamig na tubig mula sa dispenser. She was about to gulp it down when she heard her son’s high-pitched scream.
“Oopsies!”
Alam niyang boses iyon ng kanyang anak. Dali dali siyang lumabas ng kwarto upang malaman kung anong nangyari.
“Eon, sweetheart—” bulalas niya. But she was dumbfounded when she saw her son beside a man.
The man who holds her heart. The only man who managed to treat her in extremes. The same man who made her feel like a queen, but at some point, made her think that she has no value at all.
“Mommy!” Sigaw ni Eon at akmang tatakbo palapit sa kanya. Subalit maagap itong pinigilan ng lalaki.
“What’s the meaning of this, Nique?” Raffy’s voice was low but full of authority.
Her mind went haywire. Kung anu-ano na ang mga eksenang pumapasok sa isipan niya. Na baka kunin nito sa kanya si Eon. Na baka hindi niya na makita pang muli ang kanyang anak…
She took a step forward and leaned down to reach her son’s hand. Nababanaag sa mukha nito ang pagkalito habang haklit pa rin ni Raffy ang kaliwang braso nito.
“Mommy, what’s happening?” Eon asked.
Napalunok siya. Kahit na sa murang edad ay kita ang katalinuhang taglay nito. Nais niyang maipaliwanag ang mga pangyayari sa maayos na paraan. Natatakot siya na baka mabigla ang bata. Ni minsan ay hindi niya ipinaliwanag dito ang tungkol sa ama nito. She just thought that she’ll explain everything to him when he gets older.
“A-Anak…” she whispered in a shaky voice. Lumipas ang ilang sandali ngunit wala ni isa mang salita ang namutawi sa kanyang bibig. Everytime she opens her mouth to speak, she just couldn’t weave the right words to say.
“Is he my dad?”
Four words… Eon muttered just those four words but it shook her to her core. Nang makabawi ay marahas siyang napalingon kay Raffy na ngayon ay nakatiim-bagang na nakatitig sa kanya.
She knelt down so she could look straight into his son’s eyes.
“Eon, honey…”
“Mommy,” anito saka niyakap siya.
“Anak, it’s difficult to… e-explain,” she said in between sobs.
“What’s difficult to explain, Nique?” Matigas na turan ni Raffy sabay hila kay Eon. Walang kahirap hirap nitong kinarga ang bata.
“Raffy!” Sigaw niya.
“I’m taking my son home.” Anito at tinalikuran siya.
“What the fuck?!” Malutong niyang mura habang binibilisan ang paglalakad. She can’t keep up with Raffy’s long and fast strides.
Nakita niyang gulung-gulo pa rin ang mukha ni Eon.
“Raffy! Put him down! He’s not your son!”
Doon tumigil sa paglalakad si Raffy at humarap sa kanya. Pinagtitinginan na sila ng mga nurses at iba pang hospital staff.
“Maglolokohan pa ba tayo, Nique?” Bakas ang pinaghalong lungkot at poot sa boses nito.
She heaved a sigh. Ngunit dagli rin siyang nag-taas noo. Mamamatay muna siya bago mawalay sa kanya si Eon.
Sapilitan niyang kinuha mula sa mga bisig nito ang bata. She does not care anymore if they’re already causing a scene. Ngunit sadyang mas malakas si Raffy. She cannot yank her son away from his clutch.
“Raffy, ano ba?! You’re being ridiculous!”
“No, you’re being ridiculous, Monique Valerie!” Nanggigigil na saad nito habang mahigpit pa rin ang pagkakayakap kay Eon.
“Mr. Raffy, put me down. You and mommy are both ridiculous.” Ani Eon sabay hikab. His eyes are drooping. Marahil ay tinamaan na ito ng antok.
Raffy kissed Eon’s forehead. Naglakad ito patungo sa pinakamalapit na lounge chair at kinalong si Eon.
“Sleep, son. We’ll do whatever you like when you wake up, is that cool?” Nakangiting tanong nito.
Tumango si Eon kapagkuwan ay tuluyan nang napapikit.
“What the hell, Raffy?! Akin na nga ‘yang bata!”
“Sssshhh! You’ll wake him up!” Bulong nito.
This is just so messed up. Everything’s just freaking messed up. Oo, alam niyang hindi naman talaga maiiwasang mag-krus ang landas nila ng ama ni Eon pero hindi niya naman inakala na magkikita sila nito sa mismong araw ng pag-uwi nila sa bansa.
Minsan ay sumagi na rin sa kanyang isipan na magkikita silang muli. Na darating din ang takdang panahon na ipapakilala niya rito si Eon. But she never pictured it out to be like this. Not this way. Not when she’s definitely unprepared.
Habang kalong-kalong pa rin si Eon ay nakita niyang tumingala si Raffy. Hindi niya lubos maisip kung ano ang tumatakbo sa isipan nito ngayon.
“He’s got my eyes, you know?” Anito sa basag na boses. Sumilay ang isang mapait na ngiti sa labi. Bakas ang hinanakit sa mukha nito habang nakatitig sa kanya. “And not just that… he also has my nose, my dimples…” dagdag pa nito at muling tumitig sa kawalan.
Hindi siya nakapagsalita. He’s right. As Eon grew up, his facial features screamed of Raffy. As each day passed by, Eon resembled his father. From his hazel brown eyes, his pointy nose, his dimples… it’s all Raffy’s.
“Akin na, doon ko na siya patutulugin sa room ni daddy,” aniya at umakmang aabutin si Eon.
Raffy tilted his head and smiled bitterly.
“Pati ba naman ‘tong pagkarga sa natutulog kong anak, ipagkakait mo sa’kin, Nique?”
Her heart sank. Is she that selfish?
Hinayaan niya na lamang ito. Makalipas ang mahabang sandali ay sinabi nitong patutulugin na ng maayos si Eon.
“Diyos ko! Nawawala si Eon!” Nagpa-panic na bulalas ni Yaya Mercy nang buksan niya ang pinto ng kwarto. Ngunit agad na namilog ang mga mata nito ng makitang karga-karga ni Raffy ang bata.
“Kaawaan ka ng Diyos, hijo,” anito nang magmano rito si Raffy. Nagpalipat lipat ang tingin ng kanyang yaya sa kanilang tatlo.
“Ang himbing ng tulog niya,” nakangiting usal ni Raffy nang mailapag na nito sa watcher’s bed si Eon.
“Kararating lang din kasi namin. He’s been up the entire flight. Ayaw kasing matulog,” sagot niya.
Ngumiti lang si Raffy. Nilingon nito ang kama ng kanyang ama.
“How’s Tito Manolo?” Tanong nito.
“Still no progress,” she replied as she stifled a yawn.
“You’re tired,” wika nito. “Go, sleep beside Gideon,” udyok nito.
Tumango nalang siya sapagkat hinihila na rin talaga siya ng antok.
MATAMANG nakatitig si Raffy sa mag-ina. Makalipas lamang ang mahigit tatlumpong minuto ay mahimbing nang natutulog sina Monique ay Eon.
His lips curved into a faint smile. What happened earlier was so silly. Until now, he still couldn’t believe it. He’s a father.
“Maiwan muna kita rito, anak. Kukunin ko muna ang mga pinadalang pagkain ni Ma’am Consuelo,” pukaw sa kanya ng yaya ni Monique.
“Sige, Yaya Mercy, dito lang po ako.”
Nang makaalis ang matanda ay umupo siya malapit sa kanyang anak. Hinaplos niya ang buhok nito.
Limang taon. Limang taon siyang namuhay ng miserable matapos nilang maghiwalay ni Monique. And in that span of five years, he had no idea that he has a son. Limang taon ang nasayang sa kanilang mag-ama.
He was not around when his son uttered his first word. He was not there when his son took his first steps. And that is all because Monique had been selfish. She robbed him of the chance to raise his own child.
Eon’s head tilted. Marahan din nitong iminulat ang mga mata nito.
“I’m hungry,” anito. Nakalabi.
Alam niyang mali itong gagawin niya pero buo na ang kanyang desisyon.
Kinarga niya si Eon.
“What do you want to eat, buddy?”
“Cereals.”
“Cereals it is! I’ve got plenty of them at home,” aniya habang dahan dahang pinipihit and door knob.
“But what about mommy?”
“Don’t worry, we’ll just bring her some food later, okay?”
Luminga-linga siya sa paligid. Nang masigurong walang ibang taong makakakita sa kanila ay agad siyang dumiretso sa pinakamalapit na elevator.
CHAPTER 19
Play Fair
RAFFY felt like he’s anunsubin an episode ofCriminal Minds. There is no use denying it. What he’s doing right now is tantamount to the blatant commission of a heinous crime. For Pete’s sake, he’s abducting a child. He’s kidnapping his very own son!
Dali-dali siyang naglakad patungo sa kanyang kotse habang karga pa rin si Eon. Bakas sa mukha nito ang pagkalito sa mga pangyayari. Nagpapasalamat siya sapagkat tila hindi naman ito nagdududa sa kabila ng hinuha niya na matalino itong bata at maaaring mabilis ng nitong maproseso ang mga nangyayari.
“You can put me down, I can walk,” wika nito.
“It’s alright, buddy.” He said. Trying really hard to sound casual.
Ilang metro pa lang mula sa kanyang sasakyan ay dinukot niya na mula sa kanyang bulsa ang key fob. He pressed it and as soon as they reached his car, he opened the door of the backseat and strapped Eon with the seatbelt. Mabilis siyang lumigid papunta sa driver’s seat.
Nang makapwesto na ay pinaandar niya na ang sasakyan. Inilagay niya sa car mount ang kanyang cellphone at mabilis na tinawagan si Rebecca.
He’s driving as fast as he could. He know that the moment Monique wakes up and finds out that he’s taken their child, she’s gonna head straight to his place.
“Come on, Becc, pick up…” he whispered. Naka-loud speaker na ang cellphone niya at kasalukuyang nagri-ring lang sa kabilang linya.
“Hello, Rafa—”
“Becc! I need your help, I ki—” bigla siyang nahinto sa pagsasalita. He needs to be careful so that Eon wouldn’t find out what’s really happening.
“T-Tinangay ko ang… ang anak ko,” he said in a low voice. All hoping that Eon does not understand Tagalog.
“Ano’ng tinangay mo ang anak mo?” Rebecca yelled. “What the fuck are you saying? Are you high?!” Dagdag pa nito.
“Jeez, Becc, just figure it out. You’re a goddamn lawyer!”
“My goodness, did you kid—”
“Yes!” Bulyaw niya.
“Teka, you have a child?!”
“Yes. Now, help me with this mess.”
“Gago ka ba?!”
“Becc, just please get off your high horse and help me!”
“For Christ’s sake, Gamboa! I may have been immoral for committing adultery but I am definitely not aiding and abetting you in kidnapping your child!”
“Fuck!” He hissed as he ended the call.
Binalot ng katahimikan ang loob ng kotse. Pinag-iisipan niya pa kung saan niya dadalhin si Eon. Naputol ang kanyang malalim a pag-iisip nang kalabitin ng maliit nitong hintuturo ang kanyang balikat.
“You’re kidnapping me, Mr. Raffy,” wika nito. It was not a question. His son just said it matter-of-factly as if he’s commenting about the weather.
Napahugot siya ng malalim na hininga saka iniliko ang sasasakyan sa parking lot ng Little Owl.
Nilingon niya ito. He can’t seem to decipher whether Eon’s mad or scared. He unclasped his seatbelt and transferred him on the passenger’s seat.
“Eon, buddy…” he said. A lump forming in his throat. “I… I’m your dad.”
Tinitigan siya nito kapagkuwa’y ibinaling ang paningin sa labas ng bintana. “I figured,” wika nito.
Alam niyang bata pa si Eon at baka hindi pa nito lubusang maiintindihan ang kanilang sitwasyon. Pero sa reaksyon nito ngayon ay nagkaroon siya ng pag-asa na marahil at maiintindihan siya nito kung magpapaliwanag siya.
“Eon, look at me,” aniya sabay hawak sa balikat nito. Humarap naman ito sa kanya.
“I never knew that I was a father, not until I met you,” he said, clenching his teeth. Kahit na anong pigil niya ay nilulukob talaga siya ng emosyon.
For almost five years, he had been deprived of the chance to be a dad. Karapatan niya ang malaman na nagka-anak sila ni Monique. Alam niya naman na malaki ang kasalanan niya rito. But that does not take a way the fact that he has the right to know about Eon’s existence.
“My son…” he sobbed, embracing Eon so tight.
“D-Daddy… I can’t breathe!” Bulalas nito habang itinutulak siya.
Doon bumuhos ang kanyang luha. Whoever said that men who cry are weak, may be right. Because at this very moment, as he heard his son call him ‘daddy’, he felt powerless. Right there and then, he knew that whatever happens, Eon will surely be his weakness.
He loosened his embrace. Nakita niyang nakangiti ito na para bang okay lang ang lahat.
“You’re not mad at… at dad?” Tanong niya.
Eon shook his head. “You’re not a bad person. You did not hurt me. So, no, I’m not mad.” He said while smiling. “But I’m hungry.”
Natawa siya. Pinangakuan niya pa naman itong kakain sila ng cereal sa bahay niya. Umibis na siya ng sasakyan. Binuksan niya ang pintuan at kinarga si Eon. Habang papasok na sila sa katapat na cafe ay busangot ang mukha ng kanyang anak.
“Dad, I can walk. I’m not a baby.”
He ruffled the boy’s hair as he put him down. Sinalubong sila ng isang babaeng empleyado.
“Welcome to Little Owl. Table for two, sir?” Tanong ng babae.
“Hi, Kim!” Bulalas ni Eon habang nakatingin sa nameplate ng waitress. “Yes, table for me and my dad.”
Napangiti ang babae. Maging siya ay naaaliw sa pagiging bibo ng kanyang anak. He really is a smart kid.
Raffy scanned the cafe’s menu. Nag order siya ng maraming pagkain. But Eon cut in when he ordered the bestsellerRoasted Half Chicken. Hindi raw ito pwedeng kumain niyon sapagkat allergic daw ito sa manok at seafood. Ipinakita pa nito sa kanya ang in-flight sticker nito na nakadikit sa laylayan ng suot na t-shirt.
“Mommy insisted on sticking this on me even though I’m no longer 3 years old and below!” Lukot ang mukha nito.
He just smiled. But at the back of his head, he’s still hurt. Hindi niya kilala ang kanyang sariling anak. Wala siyang ka-ide-ideya kung ano ang naging buhay nito.
Pero isinantabi niya ang lahat ng panghihinayang na nararamdaman. Babawi siya. Sisiguraduhin niyang maipapadama niya rito ang pagmamahal ng isang ama.
“What will you order, then?” Untag niya rito.
“Grilled cheese sandwich!”
“One grilled cheese sandwich for the littel guy here,” aniya sa waitress.
Habang naghihintay ng kanilang order ay hinayaan niyang magkuwento ito ukol sa kung ano mang hilig nito. Eon shares an awful lot about his mom. Sa lahat ng mga ibinibida nito ay bukambibig nito si Monique. That she’s awesome, that she’s a super mom.
“Don’t worry, we’ll buy an iPad later,” aniya nang sabihin ni Eon na limitado lang umano ang oras na pinapagamit ito ng Kindle ng mommy nito.
“Really?” Ani Eon sa namimilog na mga mata.
“Yes, we’ll buy everything you want, buddy.” He promised.
Their food came and he had a great time chatting and eating with his son.
MONIQUE was frantically pacing back and forth. Kanina pa siya pumunta sa pinakamalapit na presinto subalit makailang ulit lang siyang sinabihan ng mga pulis na hindi pa raw maipro-proseso ang kanyang missing person complaint. Ayon sa mga ito, wala pa raw bente-kuwatro oras kaya hindi pa pormal na maipapahanap ang kanyang anak.
“Kailangan ba talagang maghintay sa loob ng 24 hours bago niyo aksyunan ang pagkawala ng anak ko? What if something happened to him?!” Hysterical na siya. Tila nanginginig ang kanyang buong katawan. To say that she’s anxious is just an understatement. She feels as if she’s on the brink of a serious panic attack. At kung ikukumpara ito sa panic attacks niya noon ay ‘di hamak na mas grabe ang takot na nararamdaman niya ngayon.
Raffy’s physical abuse… Her cheating… It all fails in comparison to the anxiety she’s experiencing right now because Eon’s missing.
My poor boy…
Napahikbi siya. Kulang nalang ay manglupasay siya sa sahig. Totoo pala na pagdating sa kapakanan at kaligtasan ng sarili mong anak mawawala ka sa tamang huwisyo.
“Hija, halika na. Nasa ospital na raw si Eon sabi ni Mercidita,” untag sa kanya ni Mang Bert.
Para siyang nabunutan ng tinik sa dibdib. Halos utusan niya na si Mang Bert na paliparin ang sasakyan.
Nang makarating sila sa ospital ay lakad-takbong tinungo niya ang private room ng kanyang ama. Sinalubong siya ni Eon. Nakatayo sa likod nito ang kanyang ina at si Yaya Mercy. Si Raffy naman ay nasa tabi nito.
“Mommy!” Anito sabay yakap sa kanya.
Bumuhos ang kanyang luha. She rained kisses all over his face. Sinuri niyang mabuti ang mukha nito, pati ang buong katawan kung may galos ba ito o kung nasaktan ito.
Marahas niyang hinarap si Raffy.
“You will not get away with this!” Aniya sabay hampas sa dibdib nito. Hindi man lang ito umilag sa bawat hampas at kalmot niya.
“Mommy, stop! Don’t get mad. Daddy and I just ate out,” singit ni Eon habang hinihila ang laylayan ng damit niya. “And then we went shopping. Look,” ibinida nito ang iba’t ibang gadgets. The latest iPhone model was even hanging on his neck.
“Ano ‘yan, suhol?” She hissed as she turned to him. Her lips pursed.
Hindi umimik si Raffy. He leaned and planted a soft kiss on Eon’s forehead.
“I’ll call you up later, buddy.”
“We’ll go surfing tomorrow, right?” Eon beamed. Ginulo lamang ni Raffy ang buhok nito.
“Tita, ‘Ya, alis na po ako,” pagpapaalam nito na parang walang nangyari. Na tila ba hindi nito kinidnap ang anak niya!
When he headed towards the door, she almost leaped. Makakatikim talaga sa kanya ang lalaking ito. Akala siguro nito ay palalampasin niya ang ginawa nito.
“You think you can get away with this? Huh?!” Sigaw niya nang makalabas na sila ng kuwarto.
Nakayuko lang ito.
“And what’s with all those gifts?! You’re not playing fair, Raff!” Nagpupuyos na siya sa galit.
Bumalatay ang pait sa mukha nito saka nagsalita.
“Can you blame me for spoiling my son a bit?” Anito saka pumalatak.
“And don’t you dare lecture me about not playing fair, Nique. Why, do you think you played fair when you hid my son from me all these years?” Tumawa ito ng pagak.
“Play fair, Nique. Sana naman wag mo nang ipagdamot sa’kin ang anak ko.”
CHAPTER 20
Child Custody
TAHIMIK na sumisimsim ng scotch si Raffy habang nakatitig sa babaeng nasa harapan niya. She looks so elegant in her plain black dress. Ang buhok nito ay nakalugay lang din. At ang maganda at maamong mukha ay walang bahid ng ano mang make-up.
“So, I believe we have an agreement…” She said as she wiped the sides of her mouth with the table napkin.
Tumango siya. He looked at her intently. Halos hindi naman ito makatingin ng diretso sa kanya.
“I’m sorry for causing trouble last week,” sinserong paghingi niya ng paumanhin.
“It’s alright. At least nagkasundo na tayo para sa shared custody at parenting plan for Eon,” anito sabay ngiti.
“Like I’ve said earlier, we’re not bringing this to court, right?” Dagdag pa nito. “I mean, hindi naman na kailangan pang umabot sa ganoon, diba? Siguro, kaya naman nating magkasundo para sa kapakanan ng bata.”
He nodded and took another sip of his scotch. When Monique gestured at the waiter for their bill, he reached for her hand across the table. He cursed himself afterwards. Nang hawakan niya kasi ang kamay nito ay bigla itong napapitlag na tila ba takot ito sa kanya.
Sumagi na naman sa kanyang alaala ang mga nangyari sa kanila noon. Alam niyang habang buhay niyang pagsisisihan ang lahat. And up until now, he’s chastising himself. If he could only turn back time, he should have just left not let his anger take over.
“I’m sorry, Nique.” Kusang namutawi sa kanyang bibig ang mga katagang iyon.
“I-It’s okay. You never really ‘kidnapped’ Eon. You both just ate out and went shopping, Right?” She said with a nervous laugh.
“No. I… I meant, I’m sorry… for hurting you.”
Mariin itong pumikit. She then held her wine glass by the stem and gulped it down. She looked away and bit her lower lip.
“Hindi ba dapat ako ang humingi ng tawad? Kung ‘di dahil sa…” Naputol ang pagsasalita nito at tumingala.
“I’m sorry too, Raff, for… for what I did.”
“No, I never should have—”
“Tama na, Raff. If we get sucked into that same hell hole again, we’ll just be as miserable as we have been before,” putol nito sa sasabihin niya saka humugot ng malalim na hininga.
“There’s no point in rehashing the past. May kanya kanya na tayong buhay. The only consolation we have is that we’re blessed with a sweet and loving child.” Monique quipped.
When their bill came, he swifty handed his credit card to the waiter. Napatingin sa kanya si Monique, and just like old times, she understood what his gesture meant.
“Thanks,” she said as she stood up. She grabbed her purse and turned to him once again before walking away.
“You’ll have Eon tomorrow. Just fetch him at my parents’ house. Baka kasi iwan ko nalang siya doon kasi magbabantay pa ako kay daddy.”
He nodded. Lumapit na rin sa kanila ang waiter at iniabot ang kanyang credit card. “I’ll walk you to your car.”
Nagkibit lang ito ng balikat. Sabay na silang naglakad patungo sa parking lot ng naturang fine dining reataurant. Monique reached for her key fob and headed straight to her car.
“Text me or call me nalang tomorrow,” anito nang makaupo na ito sa driver’s seat.
Tinanguan niya ito. He waved his hand at her as she drove away.
Nahulog siya sa malalim na pag-iisip habang naglalakad patungo sa kanyang sasakyan.
Ganoon na lamang ba ‘yon? When did they suddenly become mature? How did he and Monique manage to arrive at a mutually amicable custody sharing and parenting plan?
Everything’s working fine for the both of them. Pero naisip niya, paano naman ang anak nila? Okay lang ba kay Eon ang ganoong set up? Will he be able to adjust?
He sighed. Binuksan niya ang pinto ng kanyang sasakyan at nagmaneho na pauwi sa kanyang unit.
“YES, Yaya Mercy!” Eon’s giddy voice and evident excitement welcomed Monique as she arrived home.
“Are you excited?” Narinig niyang tanong ng kanyang yaya.
“Yes, yes, yes!” Sagot ni Eon.
Nanggagaling sa komedor ang boses ng dalawa. Kaya naglakad siya patungo roon. Naabutan niyang kumakain ng hapunan si Eon at ipinagbabalat naman ito ng saging ni Yaya Mercy.
“Andiyan ka na pala, hija.” Wika ng kanyang yaya.
“Mommy!” Sigaw ni Eon saka dali daling bumaba mula upuan.
“Oh, careful, sweetheart! Aniya. Muntikan na kasi itong mabuwal.
Hinalikan niya ito sa noo. “Did you miss mommy?”
Sunud-sunod ang pagtango nito. Pagkatapos nitong kumain ay sinamahan niya itong magsepilyo. Ayon kay Yaya Mercy ay tapos na umanong mag shower si Eon. Inayos niya na ang higaan nito.
“Sleep now, sweetheart. Dad’s fetching you early tomorrow,” aniya saka hinagkan ang noo nito. She rained kisses all over his face. She even tickled his armpits before tucking him to bed.
“Mommy, mommy! Stop!” Tawa ito nang tawa. Nang makahuma ay tinanong siya nito. “Dad’s fetching me? You’re not coming with us? We’ll go surfing!” Halata ang pagkasabik nito.
She hates to spoil the fun for him. Pero mabuti nang sa simula palang ay malinaw na rito ang napagkasunduan nila ng ama nito.
“No, honey. Listen carefully to mom, okay?” Humungot muna siya ng malalim na hininga bago nagpatuloy sa pagsasalita.
“Eon, anak, your dad and I, we’re not…” napakagat labi siya. Mahirap palang ipaliwanag sa kanyang anak kung ano klaseng relasyon ang mayroon sila ni Raffy. Mahirap, pero kailangang maipaintindi niya iyon ng maayos kay Eon.
“Do you remember Clayton?” Aniya. Ang tinutukoy niya ay ang matalik nitong kaibigan at kaklase sa California.
“You’ve spent sleep overs at their house, right?” Tumango naman ang kanyang anak.
“You see, Clayton’s parents is an example of a family that is… ideal. His mom and dad are married and they all live happily in one house.” Pinipilit niyang huwag pimiyok ang kanyang boses habang nagsasalita.
“Our family is different, anak,” patuloy niya. “Mommy and daddy are not married and we’re not living together. And we have agreed that within a week, you’ll spend three days with dad and four days with me. It may mot be as ideal as that of Clayton’s parents but your dad and I are doing our best to make you happy.”
Natigil sa ere ang paghikab nito. Pero sa kabila ng antok ay bumalatay pa rin ang pagkalito sa mukha ni Eon.
“But… why?” Tanong nito. This time, he let out a long and uninterrupted yawn.
She kissed his forehead and the tip of his nose. “Sleep now, honey.”
She has successfully evaded her son’s question. Bahala na, makakaisip naman siguro siya ng matinong paliwanag kapag magtatanong ito ulit sa susunod.
THURSDAY morning came and she’s just amused how Eon’s already up and running around the house. Inabisuhan siya ni Yaya Mercy na handa na raw ang lahat ng gamit ng bata. Her son will be with his dad until Saturday. Napagkasunduan kasi nilang sa kanya ang Sundays to Wednesdays at kay Raffy naman ito tuwing Huwebes hanggang Sabado. Pansamantala lamang iyon, hindi pa nila napapag-usapan kung ano ang mangyayari kapag naging okay na ang kanyang ama at kung babalik ba agad sila sa California.
“Daddy’s here!” Sigaw ni Eon nang mag-park sa kanilang driveway ang sasakyan ni Raffy.
Napataas ang isang kilay niya saka napatitig sa wall clock. 6:30 pa lang ng umaga. Sobrang excited naman yata ang mag-ama. Ni hindi pa nga siya nakakapaghanda para pumunta sa ospital.
Sinalubong niya si Raffy. Nauna na palang makalabas si Eon at sa ngayon ay naglalambitin na ito sa leeg ng ama. It was such a beautiful sight. Seeing Eon beaming with joy makes her happy as well.
“I’ve already emailed you the list of foods he’s allergic to. Also, like I’ve mentioned the last time, he has seasonal asthma. Lalo na kapag winter. I think he won’t have asthma attacks here but I’ve packed his inhaler just to be sure,” aniya kay Raffy.
“At patulugin mo siya ng maaga. ‘Wag mong hahayaan na magdamag na gumamit ng iPad. Tapos, kapag nasobrahan siya sa gatas, nagiging lactose intolerant siya kaya ‘wag mo masyadong damihan.”
Nakabuntot siya kay Raffy habang isa isa nitong inilalagay ang mga bags ni Eon sa loob ng trunk ng SUV nito.
“Tapos, ‘wag mong hayaang maglaro sa labas si Eon nang hindi mo nalalagyan ng mosquito repellant. Pero make sure na babantayan mo siya kasi he has the tendency to lick his own skin. He usually does that to mess with me, pero bantayan mo pa rin para makasiguro.” Alam niyang nagiging OA na siya pero nag-aalala lang talaga siya sapagkat ito ang kauna-unahang pagkakataon na mawawalay sa kanya ng matagal si Eon.
“At ‘wag kang pumayag na cereal lang ng dinner niya. Kahit na magpa-cute pa yan, ‘wag na ‘wag kang magpapadala. Let him take his vitamins after breakfast. ‘Yon kasi ang sabi ng pediatrician niya. And you have to be beside him when he’s brushing his teeth, para ma-check mo kung tama ang ginagawa niya at hindi niya lang nilalaru-laro ang toothbrush.”
Nang mailagay na ni Raffy ang lahat ng gamit ni Eon sa trunk ay humarap ito sa kanya.
“Oh, and don’t forget to use delicate soap on his clothes kasi madali lang siyang magka-rashes kapag matapang ang deterg—” hindi niya na naituloy pa ang ibang sasabihin dahil nagsalita si Raffy.
“Nique… Nique, slow down. Tutal naman parang wala kang planong i-surrender sa akin for three days si Eon, why don’t you just come with us para mapanatag ang loob mo?”
ITUTULOY…